ตอนแรกเกือบจะไม่ได้น้องริอ้อนมาแล้ว เพราะกะว่าจะค่อยคิดเรื่องเลี้ยงปีหน้า รอทุกอย่างพร้อม แต่แล้วเหตุการณ์หลายๆอย่างก็ได้ผ่านเข้ามา..ทำให้รู้ว่าไม่มีใครหรอกที่พร้อมไปซะทุกอย่าง (แต่ ณ จุดนี้ก็พร้อมในระดับ 80%นะ) ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ค่อนข้างสับสนชีวิต มีคิดว่าจะเรียน ป.โท ดีมั้ยบริหาร มาบริหารร้านต่อ จะทำนั่นนี่ดีมั้ย คิดๆแล้วไม่ใช่เพื่อสิ่งที่ตัวเองรักสักอย่าง แล้วโชคชะตาก็เริ่มส่องแสงทางมาให้โดยครั้งแรกได้พบกับเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนานโดยบังเอิญ พลอยมาสัมนาที่เชียงราย ตอนนั้นทำงาน ธกส อยู่ที่เชียงราย เลยชวนกันไปกินข้าวมีประโยคนึงที่พลอยพูดออกมาว่า
“คนเราก็แค่คำว่ากล้าทำ กับไม่กล้าเท่านั้นแหละแก”
เหมือนเป็นตัวสะกิตใจหลังจากนั้นก็ได้พบกับเจ้าของฟาร์มหมาที่ลำพูนพี่แกเป็นกันเองมากๆ พูดวันนี้เลยว่าถ้าไม่มีคำพูดของพี่บอยวันนั้นวันนี้อาจจะไม่ได้เกิด
“อยากทำ ทำเลยนุก ถ้าเป็นสิ่งที่เรารัก อะไรก็ตามนะ..(มองลอดแว่นมา)ที่เริ่มจากสิ่งที่เรารัก จะไม่มีคำว่าขาดทุน”
เป็นประโยคที่เราจะจำไปตลอดเลย พอได้เจอสองประโยคนี้ เอาวะ ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้ละ!! หลังจากนั้นทุกอย่างก็ค่อยๆเข้าที่เข้าทาง และบังเอิญไปเห็นสมาชิกคนหนึ่งในเพจชิบะ เค้าเขียนว่า “จะได้เจอกันแล้วนะ” แล้วก็เป็นรูปลูกหมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่ ณ ตอนนั้นคิดเลย เอ…จะลองทักไปดีมั้ยนะอยากรู้จังว่าเค้าไปหาหมามาได้ยังไง ที่รู้แน่ๆคือหมามาจากญี่ปุ่นชัวร์ๆ ….แต่อีกใจก็ เอ..เค้าจะว่าเรามั้ยนะที่เราไปถามมากๆ…แต่แล้วก็กด Add friend! ไป และนั่นแหละคือจุดเริ่มต้น พี่พัทช่วยแนะนำหลายๆอย่างเกี่ยวกับการที่จะไปหิ้วน้องๆกลับมาบ้านกับเราพาไปรู้จักกับเคย์โกะเจ้าของริอ้อน ตอนแรกริอ้อนถูกจองไปแล้วเราก็เลยไม่เป็นไรไม่รีบ ก็รอดูไปเรื่อยๆ กะว่าเอ้อปีหน้าค่อยเลี้ยงก็ได้…แล้วโชคชะตาก็เล่นตลกให้เรายิ้ม~ นุกๆ.. พี่พัททักมา ลองไปคุยกับเคย์โกะสิ.. พี่พัทชักชวน เห็นว่าเค้าเหลือตัวเมียตัวนึงนะ(แต่เป็นอีกตัวที่เราไม่ได้เล็งไว้ นี่เล็งริอ้อนแต่แรกเลยเพราะสวยมากฟอร์มดีแต่เล็กๆ) ก็เลยอ่ะไปถามเล่นๆ ปรากฏว่า! ริอ้อนหลุดจองฮะ!! โอ้วเอาไงดีๆๆๆๆ เลยไปถามพี่บอย ถามหมิว ถามพี่พัท เอาเลยดีกว่าโอกาสจะเจองามๆแบบนี้ที่ถูกชะตาคงไม่บ่อย! เย่ๆ~~!
ทิ้งท้ายไว้ด้วยหลักฐานความเพ้อ~ ดูซิ๊ว่าเด็กเพ้อคนนี้จะไปได้ไกลขนาดไหน
และแล้ว…ชีวิตชั้นก็ได้ “เริ่ม” เดินตามทางที่ชั้นอยากเดิน
Shibainu Thai Darumasou 