หมวดหมู่: Gallery

คุยกันแล้วคุยกันอีกว่า ไปกินข้าวกันก็พอนะคุณมึง ไม่ต้องซื้ออะไรให้กัน เพราะเกิดใกล้ๆกัน แต่นางก็เช่นเคย หาของมาให้ ขอบคุณม่ากๆ เป็นที่ปรึกษาให้กุมาตลอด อยู่เป็นเพื่อนตอนกุจีบสาว กุอกหักรักคุด กุต้องการความช่วยเหลือ กุต้องการระบาย และอีกล้านแปด กุขอบคุณมากๆ รวมถึงของขวัญชิ้นนี้ และที่ผ่านๆมา ขอบคุณจริงๆ ;b

ความหวังครั้งใหม่ของเรา…ต้องเรียกว่าตอนนี้ ต้องลบความคิดที่คนรอบๆข้างป้อนเข้ามาให้เราว่า เราทำได้! ไม่เคยเห็นคนที่ประสบความสำเร็จทางการงานที่ตัวเองรักคนไหนไม่เคยโดน ต้องอดทน นี่แค่ด่านแรก!

ความฝันในวัยเด็ก…อยากเป็นสัตวแพทย์ แต่เรียนไม่ได้เพราะเป็นภูมิแพ้ แค่โดนน้ำลายหมาที่แผลก็บวมฉึ่ง ขนหลุดก็จาม

แต่ก็ไม่ทำให้ชั้นหยุดเลี้ยงและรักมันได้เลย

ความฝันพอโตขึ้นหน่อย…อยากทำมูลนิธิสัตว์เหมือนพวก ASPCA( https://www.aspca.org/) แต่ตังไม่มีต้องหางบก่อน..

ความฝันต่อมาเรื่อยๆ…อยากพาหมาไปประกวดจัง คงจะภูมิใจในตัวเองไม่น้อย

จะพยายามไม่หลงทางอีก นี่คืองานอดิเรกที่รักที่พยายามทำให้เป็นงานประจำ และมีความสุขกับมันทุกๆวัน ไม่ต้องมานั่งคิดว่าจะทำอะไรให้ตัวเองเป็นสั่งที่ตัวเองไม่ชอบอีก

ทำไมไม่ซื้อหมาที่ไทย

ทำไมถึงต้องลำบาก

…ทำไม…

จริงๆแล้วคือลองพยายามในไทยมาหลายรอบหลายครา ก็ไม่ได้สักที หรือไม่พร้อมจังหวะนั้นพอดี แล้วโอกาสก็มาให้เราอยากลอง เราก็เลยลอง แค่นั้นเองจริงๆ.. คิดว่าถ้าตอนนี้ไม่ได้ลองทำ คงไม่ได้โอกาสเหมาะๆแบบนี้แล้วล่ะ ชีวิตน่ะ เวลาเราเปิดให้เค้าเค้าก็เข้ามา แต่พอเค้าเปิดเราก็ต้องกล้าด้วย กล้าเสี่ยง กล้าลองอะไรใหม่ๆ ถ้าเราไม่ลองอะไรใหม่ๆ อะไรจะทำให้เราแตกต่างจากคนอื่น เราชื่นชมพี่ๆเค้าที่ทำกันมาเป็นเจ้าแรกๆบุกเบิกจนมันเริ่มติดตลาด หรือติดกระแส แต่ไม่มีกระแสเราก็อยากเลี้ยงอยู่แล้ว ถ้าทำฟาร์มได้ดีก็เป็นกำไรชีวิต หมาไม่ใช่สิ่งที่เราอยากขายหรอกเราอยากมีเพื่อน เพื่อนที่เรามีมาตลอด ไม่ว่าจะอกหัก รักคุด พ่อแม่หย่าร้าง ทะเลาะกับเพื่อน ไม่มีมันนี่คงแย่… อยากให้ทุกๆคนมีเพื่อนที่ดีๆสักหนึ่งตัว เวลาไปทำงานก็อยากรีบกลับบ้านมาหามัน มันก็นอนคอยแล้วคอยเล่ากลับบ้านทีหยั่งกะเป็นดารา ดี๊ด๊าอย่างกับไม่เคยเจอกันมา 10 ปี 55+

เหตุผลของคนทุกคนมีเป็นล้าน เพราะฉะนั้นขอแค่คนที่เลี้ยงหมารักหมาอย่างที่มันเป็น เข้าใจมัน ดูแลมัน ไม่ทอดทิ้งมันเพราะไงมันก็ไม่ทิ้งเรา..

…ก็พอแล้วล่ะ…

• และแล้ว…ชีวิตชั้นก็ได้เดินตามทางที่ชั้นอยากเดินพร้อมกับได้ช่วยเหลือคนในครอบครัวไปด้วย ชั้นจะได้เลี้ยงหมาพันธ์ที่ชั้นใฝ่ฝัน ได้ลองเดินไปในทางที่อยากลอง คือทำฟาร์มและงานประกวดหมา! ในวันที่ 31 พ.ค. นี้ชั้นก็จะได้เจอกับหมาที่ชั้นเฝ้ารอคอยมา 12 ปีแล้วล่ะ

ตอนแรกเกือบจะไม่ได้น้องริอ้อนมาแล้ว เพราะกะว่าจะค่อยคิดเรื่องเลี้ยงปีหน้า รอทุกอย่างพร้อม แต่แล้วเหตุการณ์หลายๆอย่างก็ได้ผ่านเข้ามา..ทำให้รู้ว่าไม่มีใครหรอกที่พร้อมไปซะทุกอย่าง (แต่ ณ จุดนี้ก็พร้อมในระดับ 80%นะ) ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ค่อนข้างสับสนชีวิต มีคิดว่าจะเรียน ป.โท ดีมั้ยบริหาร มาบริหารร้านต่อ จะทำนั่นนี่ดีมั้ย คิดๆแล้วไม่ใช่เพื่อสิ่งที่ตัวเองรักสักอย่าง แล้วโชคชะตาก็เริ่มส่องแสงทางมาให้โดยครั้งแรกได้พบกับเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนานโดยบังเอิญ พลอยมาสัมนาที่เชียงราย ตอนนั้นทำงาน ธกส อยู่ที่เชียงราย เลยชวนกันไปกินข้าวมีประโยคนึงที่พลอยพูดออกมาว่า

“คนเราก็แค่คำว่ากล้าทำ กับไม่กล้าเท่านั้นแหละแก”

เหมือนเป็นตัวสะกิตใจหลังจากนั้นก็ได้พบกับเจ้าของฟาร์มหมาที่ลำพูนพี่แกเป็นกันเองมากๆ พูดวันนี้เลยว่าถ้าไม่มีคำพูดของพี่บอยวันนั้นวันนี้อาจจะไม่ได้เกิด

“อยากทำ ทำเลยนุก ถ้าเป็นสิ่งที่เรารัก อะไรก็ตามนะ..(มองลอดแว่นมา)ที่เริ่มจากสิ่งที่เรารัก จะไม่มีคำว่าขาดทุน”

เป็นประโยคที่เราจะจำไปตลอดเลย พอได้เจอสองประโยคนี้ เอาวะ ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้ละ!! หลังจากนั้นทุกอย่างก็ค่อยๆเข้าที่เข้าทาง และบังเอิญไปเห็นสมาชิกคนหนึ่งในเพจชิบะ เค้าเขียนว่า “จะได้เจอกันแล้วนะ” แล้วก็เป็นรูปลูกหมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่ ณ ตอนนั้นคิดเลย เอ…จะลองทักไปดีมั้ยนะอยากรู้จังว่าเค้าไปหาหมามาได้ยังไง ที่รู้แน่ๆคือหมามาจากญี่ปุ่นชัวร์ๆ ….แต่อีกใจก็ เอ..เค้าจะว่าเรามั้ยนะที่เราไปถามมากๆ…แต่แล้วก็กด Add friend! ไป และนั่นแหละคือจุดเริ่มต้น พี่พัทช่วยแนะนำหลายๆอย่างเกี่ยวกับการที่จะไปหิ้วน้องๆกลับมาบ้านกับเราพาไปรู้จักกับเคย์โกะเจ้าของริอ้อน ตอนแรกริอ้อนถูกจองไปแล้วเราก็เลยไม่เป็นไรไม่รีบ ก็รอดูไปเรื่อยๆ กะว่าเอ้อปีหน้าค่อยเลี้ยงก็ได้…แล้วโชคชะตาก็เล่นตลกให้เรายิ้ม~ นุกๆ.. พี่พัททักมา ลองไปคุยกับเคย์โกะสิ.. พี่พัทชักชวน เห็นว่าเค้าเหลือตัวเมียตัวนึงนะ(แต่เป็นอีกตัวที่เราไม่ได้เล็งไว้ นี่เล็งริอ้อนแต่แรกเลยเพราะสวยมากฟอร์มดีแต่เล็กๆ) ก็เลยอ่ะไปถามเล่นๆ ปรากฏว่า! ริอ้อนหลุดจองฮะ!! โอ้วเอาไงดีๆๆๆๆ เลยไปถามพี่บอย ถามหมิว ถามพี่พัท เอาเลยดีกว่าโอกาสจะเจองามๆแบบนี้ที่ถูกชะตาคงไม่บ่อย! เย่ๆ~~!

ทิ้งท้ายไว้ด้วยหลักฐานความเพ้อ~ ดูซิ๊ว่าเด็กเพ้อคนนี้จะไปได้ไกลขนาดไหน

It’s start from depressing in the afternoon, done meeting. Sit by myself in my room. Open TV as usual, but the show on that day is young Thai’s successful in 18 years old. He pass through a lot, many times he fall down, many times he give up. But in the end he is the winner. So how my life can be that bad? I think I just can’t  accept the failure…many times I quit and turn my back but Not this time. If Bethany Hamilton, one arm girl can surf?, why could I fly?

Thank a lots for my family, friends and my loved for cheering me up.